Karanlığa ışık olmak için, sessizce kendinden verir. Beyaz önlük sadece bir giysi değil; damla damla eriyen umut, sabaha kadar süren nöbet, bitmeyen sorumluluktur.Her eriyen parça, ardında görünmeyen yorgunlukları bırakır; ama alev hâlâ yanar, çünkü hekimlik umutsuzken bile umut olmayı seçer. Bu tasarım, ışık olmanın bedelini, sessiz tükenişin güzelliğini ve hekimliğin fedakârlığını görünür kılar.
